We zijn vandaag hier in deze kerk bijeengekomen om afscheid te nemen van echtgenoot, Papa, opa Jan. Als wij afscheid moeten nemen van iemand die ons lief is, ontstaat er een leegte, die nooit echt zal kunnen worden opgevuld. Bij dit afscheid zoeken we daarom naar woorden van troost en van zingeving. We zoeken die ook in de Schrift. Juist daar waar de wereld zwijgt, geeft het Bijbelse geloof ons een troostvolle boodschap: het uitzicht op eeuwig leven.
In het evangelie luisterden we naar woorden die Jezus tot zijn leerlingen sprak tijdens het Laatste Avondmaal. Jezus was er zich van bewust dat zijn dood nabij was. In de tekst uit Johannes hoorden we Jezus zeggen: “Ik ga heen naar de Vader, naar Hem die Mij gezonden heeft.” De leerlingen mochten getuige zijn van de daden die Jezus verrichtte en van de bevrijdende woorden die Hij sprak. Hierover moeten zij ongetwijfeld een grote vreugde en dankbaarheid hebben ervaren. Zoals wij nu bij het heengaan van Jan, waren de leerlingen dan ook uitermate bedroefd toen ze hoorden dat Jezus weldra zou heengaan. Maar Jezus voegt er dadelijk aan toe: “Laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden; want – zegt Hij – Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden.”
“Laat uw hart niet verontrust of kleinmoedig worden”: dat zegt Jezus ook tot ons vandaag. “Ik, de Heer, laat niemand in de dood achter. Ik neem je op bij Mij, in een nieuwe, eeuwige thuis. Ik nodig je uit tot het eeuwige gastmaal dat in de hemel bereid is, een gastmaal met uitgelezen gerechten en belegen wijnen, een feestmaal rijk aan merg en vet, met pure, rijpe wijnen”, zoals we daarnet de profeet Jesaja hoorden zeggen. Papa kennende, een man die graag feest vierde, is het verwonderlijk dat hij bij dit heerlijke vooruitzicht, niet vroeger is heengegaan.
Voor altijd doet God, de Heer, de dood teniet, en wist de tranen van elk gezicht. Bij de dood gaat de deur van ons leven hier op aarde wel dicht, maar tegelijkertijd opent God de poort naar een nieuw leven en een nieuwe toekomst, een nieuwe thuis bij Hem. En die toekomst, die nieuwe thuis biedt Hij aan ons allemaal, want “in het huis van mijn Vader is plaats voor velen.”
Ik ben zeker dat Papa het naar zijn zin zal hebben in die nieuwe thuis, dat hij er zich op zijn gemak en écht thuis zal voelen. Thuiskomen, je ergens thuis voelen: het was heel belangrijk voor Papa. Of het nu was in eigen huis, of in den vreemde: Papa voelde zich het gelukkigst als hij dit gevoel van ‘thuis’ mocht ervaren. Maar streven wij, mensen, er niet allemaal naar om gelukkig te zijn? Streven wij niet allemaal naar een plek, een thuis, waar we ons gekend en bemind weten?
Papa mocht hier op aarde die thuis reeds ervaren, en voelde zich de hemel te rijk. We mogen geloven dat hij nu aangekomen is in een nieuwe thuis, bij God, en dat hij nu die hemel helemaal mag ervaren. Is dit niet wat de dichter Novalis bedoelt, waar hij schrijft: “Wo gehen wir denn hin? Immer nach Hause.” We zijn onderweg tot we definitief thuiskomen. Voor ons, gelovigen, betekent dit: het eeuwige samenzijn bij God. We vertrouwen ons toe aan Gods Woord en Gods belofte dat de weg die Papa is gegaan, geen doodlopende weg is, maar dat hij is thuisgekomen bij God en nu woont waar Hij woont.
We zullen Papa missen. Maar we mogen geloven dat God nu voor Papa zorgt en dat hij met ons verbonden blijft, in lief en leed. We zeggen geen “Vaarwel”, maar “A-dieu”… tot bij God!
