zaterdag 17 januari 2009

Sven Jamin (+17-01-1989)


Is het toeval dat ik gisteren door een auto gegrepen werd, bijna dag op dag twintig jaar na het overlijden van mijn beste jeugdvriend, Sven Jamin? Vlak na de aanrijding moest ik wel aan hem denken, aan wat er toen is gebeurd en hoe ik, in tegenstelling tot Sven, er nu slechts met de schrik en een aantal kneuzingen was van afgekomen. De gebeurtenissen van gisteren brachten het tragische ongeval weer in herinnering. Sven was met zijn bromfiets tussen de gesloten slagbomen van de spooroverweg te Bouwel doorgeslalomd in de hoop de trein naar Antwerpen alsnog te kunnen halen. Hij werd echter gegrepen door de trein uit de andere richting. De klap werd hem fataal. Het plotse heengaan van Sven heeft op mij steeds een diepe indruk nagelaten. Tijdens de eucharistie van vanavond heb ik hem in mijn gebed opgenomen. Mag ik van u, beste lezer, hetzelfde vragen? De afbeelding die ik heb bijgevoegd is een klasfoto uit 1981. Sven zit op de foto helemaal links onderaan.

vrijdag 16 januari 2009

Gegrepen door een auto


Heb nog een beetje de daver op het lijf en mijn ledematen worden alsmaar stijver, maar gelukkig niets gebroken, althans dat hoop ik toch... Het opheffen van mijn rechterarm is problematisch. Had me gisteren nog een nieuwe LED-lamp op batterijen voor vooraan op de fiets aangeschaft. Zo kon ik vandaag weer, de eerste maal in maanden, met de fiets naar mijn werk. Een beetje fier op mezelf, omdat ik de kou durfde te trotseren. Vanavond echter gegrepen door een wagen die het fietspad moest kruisen. De rit huiswaarts kon voor die vlotte jongen met zijn Alfa blijkbaar niet snel genoeg. Hij keek voortdurend de verkeerde kant op. Het ging allemaal zo snel. Heeft me weer eens duidelijk gemaakt dat je niets als vanzelfsprekend mag aannemen. Wel indrukwekkend hoeveel mensen me te hulp snelden. Heb alle gegevens van de bestuurder, maar had er, achteraf bekeken, misschien toch wel de politie moeten bijhalen. Ik vertrouw wellicht wat te veel op de "goodwill" van de mensen, dat ze de toegebrachte schade wel zullen vergoeden. Bijgevoegd nog een artikel uit het Nieuwsblad met de melding dat er niet echt van een verbetering kan gesproken worden wat betreft het aantal ongevallen met fietsers...

http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?articleID=LR1QCI8L

maandag 12 januari 2009

Artikel uit 1994

Grappig. Ik vond via Google search een verwijzing naar een artikel dat ik in 1994 schreef. Het maakt deel uit van een boek dat naar aanleiding van de "Weikersheimer Hochschulwochen" werd gepubliceerd. Het boek kan je blijkbaar in een bibliotheek in Estland raadplegen. Voor meer info, volg deze link:

http://ester.utlib.ee/record=b1882782~S1

vrijdag 9 januari 2009

Krenking van een maagdelijk blad

Bij het neerschrijven van de eerste woorden van mijn weblog besef ik maar al te goed hoe moeilijk het is om, quasi vanuit het niets, een begin te maken met het “beletteren” van een maagdelijk blad. Temeer daar het een elektronisch blad betreft, een ruimte waarvan de onmetelijkheid vanwege de onzichtbare begrenzingen nog sterker wordt benadrukt. Ook al betreft het geen vraag van leven of dood, een zulke sprong in de totale leegte boezemt een zekere angst in, zoals dat meestal gaat wanneer je onbekend terrein betreedt. Tijdens deze koude januaridagen schiet me het vergelijkbare beeld te binnen van de eerste voorzichtige stappen op een dichtgevroren vijver, waarbij je je de vraag stelt of het ijs wel dik genoeg is en je er niet meteen bij de tweede of derde stap doorzakt.

Althans is met deze woorden een begin gemaakt. Daar ben ik erg blij om. Een daad waarmee ik het nieuwe jaar goed ben begonnen? Zo kun je het bekijken. Eindelijk ben ik aan mijn eigen blog begonnen.

Je kunt je natuurlijk de vraag stellen of het allemaal wel zin heeft. Hou je je niet beter met andere dingen bezig? Er liggen immers zoveel andere opdrachten te wachten om te worden geschreven. Misschien is de auteur van de bijdragen ook de enige die de teksten leest? Of had ik dit artikel bij wijze van ouverture ook helemaal niet hoeven te schrijven en had ik meteen mijn eerste tekst op het net kunnen plaatsen, zoals zovele andere bloggers dit doen. Misschien wel. Het zij dan maar zo. Ik begin het nu reeds als een goede oefening te ervaren om datgene wat nu en dan door mijn hoofd schiet, met behulp van woorden te ordenen. Want vaak ben ik niet snel tevreden over datgene wat ik schrijf of doe. Erg perfectionistisch ingesteld, kun je wel zeggen. De creativiteit verzandt in een “writer’s block”. Het is gewoon een goede schrijfoefening, want schrijven moeten we zeker wat vaker doen. Oefening baart kunst. Het leert ons om de dingen die we begonnen zijn, ook tot voltooiing te brengen.

Terwijl ik deze inleidende woorden schreef – en hiermee wil ik dan ook afronden, dacht ik terug aan een passage uit “De Alchemist”, een boek van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho. Het boek ligt momenteel op mijn nachtkastje. En ook al hang ik een andere godsdienst aan en weet ik niet of deze woorden binnen de Islam ook werkelijk algemeen verbreid zijn, er spreekt veel wijsheid uit. Een kameeldrijver uit het verhaal zegt het volgende: “toen begreep ik Allahs woord: Laat niemand het onbekende vrezen, want iedereen kan alles wat hij wil en nodig heeft veroveren. We zijn alleen bang om te verliezen wat we hebben, onze levens of onze gewassen. Maar die angst verdwijnt wanneer we inzien dat onze eigen geschiedenis en die van de wereld geschreven worden door dezelfde hand.” (P. Coelho: De Alchemist. Amsterdam/Antwerpen 1994, p. 73)

Mag ik je uitnodigen op mijn pelgrimstocht?