Bij het neerschrijven van de eerste woorden van mijn weblog besef ik maar al te goed hoe moeilijk het is om, quasi vanuit het niets, een begin te maken met het “beletteren” van een maagdelijk blad. Temeer daar het een elektronisch blad betreft, een ruimte waarvan de onmetelijkheid vanwege de onzichtbare begrenzingen nog sterker wordt benadrukt. Ook al betreft het geen vraag van leven of dood, een zulke sprong in de totale leegte boezemt een zekere angst in, zoals dat meestal gaat wanneer je onbekend terrein betreedt. Tijdens deze koude januaridagen schiet me het vergelijkbare beeld te binnen van de eerste voorzichtige stappen op een dichtgevroren vijver, waarbij je je de vraag stelt of het ijs wel dik genoeg is en je er niet meteen bij de tweede of derde stap doorzakt.
Althans is met deze woorden een begin gemaakt. Daar ben ik erg blij om. Een daad waarmee ik het nieuwe jaar goed ben begonnen? Zo kun je het bekijken. Eindelijk ben ik aan mijn eigen blog begonnen.
Je kunt je natuurlijk de vraag stellen of het allemaal wel zin heeft. Hou je je niet beter met andere dingen bezig? Er liggen immers zoveel andere opdrachten te wachten om te worden geschreven. Misschien is de auteur van de bijdragen ook de enige die de teksten leest? Of had ik dit artikel bij wijze van ouverture ook helemaal niet hoeven te schrijven en had ik meteen mijn eerste tekst op het net kunnen plaatsen, zoals zovele andere bloggers dit doen. Misschien wel. Het zij dan maar zo. Ik begin het nu reeds als een goede oefening te ervaren om datgene wat nu en dan door mijn hoofd schiet, met behulp van woorden te ordenen. Want vaak ben ik niet snel tevreden over datgene wat ik schrijf of doe. Erg perfectionistisch ingesteld, kun je wel zeggen. De creativiteit verzandt in een “writer’s block”. Het is gewoon een goede schrijfoefening, want schrijven moeten we zeker wat vaker doen. Oefening baart kunst. Het leert ons om de dingen die we begonnen zijn, ook tot voltooiing te brengen.
Terwijl ik deze inleidende woorden schreef – en hiermee wil ik dan ook afronden, dacht ik terug aan een passage uit “De Alchemist”, een boek van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho. Het boek ligt momenteel op mijn nachtkastje. En ook al hang ik een andere godsdienst aan en weet ik niet of deze woorden binnen de Islam ook werkelijk algemeen verbreid zijn, er spreekt veel wijsheid uit. Een kameeldrijver uit het verhaal zegt het volgende: “toen begreep ik Allahs woord: Laat niemand het onbekende vrezen, want iedereen kan alles wat hij wil en nodig heeft veroveren. We zijn alleen bang om te verliezen wat we hebben, onze levens of onze gewassen. Maar die angst verdwijnt wanneer we inzien dat onze eigen geschiedenis en die van de wereld geschreven worden door dezelfde hand.” (P. Coelho: De Alchemist. Amsterdam/Antwerpen 1994, p. 73)
Mag ik je uitnodigen op mijn pelgrimstocht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten