Meestal loop ik niet echt warm van de columns van Mark Van de Voorde, publicist en politiek raadgever. In zijn meest recente bijdrage op www.rorate.com slaat hij echter nagels met koppen. Inspiratie vond Van de Voorde in het recente incident aan de Universiteit van Antwerpen, waarbij schrijver Benno Barnard door moslimfundamentalisten verhinderd werd om een lezing te houden, maar zeer zeker ook in de hetze die hedentendage in het Westen in alle hevigheid woedt tegen alles wat met het christelijke geloof of de Kerk te maken heeft. Ik wil de tekst dan ook integraal overnemen (bron: http://www.rorate.com/nieuws/nws.php?id=60475):
Schrijver Benno Barnard werd door breed gebekte maar smal denkende moslimfundamentalisten verhinderd om een lezing te houden aan de Universiteit van Antwerpen. Natuurlijk had hij met de weinig fijnzinnige titel ‘Leve God, weg met Allah’ hen geprovoceerd. Moet kunnen, zegt men, al is provocatie niet de beste afslag naar de dialoog. Barnard maakte evenwel op een excessieve wijze duidelijk dat de integratie van moslims nooit zal lukken zonder het christendom ter sprake te brengen als drager van de westerse cultuur. Maar dat mag dan weer niet gezegd van hen die het geloof der vaderen achter de rug hebben. En zo ontstaat het vacuüm dat moslims met hun jihad en sharia willen opvullen.
Eigenlijk bestaan er geen samenlevingen zonder “bezielend verband”, zoals Frits Bolkestein het ooit noemde. Het kernwoordje ziel is hierbij van belang. Je bindt geen mensen tot gemeenschap door de prachtige waarden van gelijkwaardigheid en scheiding van kerk en staat, als die niet geschraagd worden door de transcendentie waaruit ze zijn ontstaan.
Het is veelzeggend dat de Verenigde Staten die de scherpste scheiding van kerk en staat ter wereld kent, de melting pot van honderden culturen en religies bij elkaar kan houden door een civil religion, maar wel een civil religion die diep christelijk is, duidelijk van identiteit dus.
Dat een samenleving zonder bezielend verband niet tegen de geschiedenis is opgewassen, toonde de instorting van de eens machtige Sovjetunie. Niet toevallig werd dat rijk opgevolgd door een Rusland dat zijn orthodoxe grondslag sans gêne etaleert, alsof de zeventig jaar atheïsme er nooit waren bestaan. Merkwaardiger nog misschien is dat het nog altijd officieel atheïstische China steeds meer confucianisme stopt in zijn spreken en een razendsnelle groei kent van alle aldaar beleden godsdiensten.
Nu wij in West-Europa worden geconfronteerd met tegelijk identiteitszekere en identiteit zoekende moslims, meent de ‘weldenkende’ gemeente tegen de cultuureigen godsdienst te moeten aanbeuken met de stormrammen van haar cynisme en spot. De aanvallen op het christendom worden brutaler en haatdragender. Het christendom treffen in zijn kern wordt een doel op zich en ons geloof ten diepste kwetsen een sport vol wellust. “Godslastering is leuk”, zei schrijver Tom Naegels, zichtbaar genietend, in de actualiteitenrubriek Terzake (VRT).
Al die ‘weldenkenden’ beseffen niet dat ze daardoor precies de claim van de moslims steunen. Een samenleving kan niet zonder bezielend verband. Gooit het Westen zijn ziel buiten, dan kan de moslimziel rustig binnenwandelen. Ze vult immers een vacuüm dat gevuld wil worden. Integratie is dan ook overbodig in de tussentijd. Precies dat is aan het gebeuren bij de jongere generaties allochtonen. Ze kunnen bovendien moeilijk respect opbrengen voor een cultuur die haar eigen grondslagen ondermijnt.
Hun moet duidelijk worden gemaakt dat ze heilige grond betreden, als wij het met elkaar hebben over vrije meningsuiting, godsdienstvrijheid, mensenrechten, gelijkwaardigheid van man en vrouw, scheiding van kerk en staat, naastenliefde die verder gaat dan de eigen groep, verdraagzaamheid… Die heilige grond is dat al die zogezegd ‘westerse’ waarden de afgeleiden zijn van het mensbeeld dat het christelijke geloof aan onze samenleving heeft gegeven.
Zij kunnen evenwel slechts beseffen dat ze heilige grond betreden, als wij zelf respect opbrengen voor die geestelijke en religieuze drager van onze cultuur. En als de vertegenwoordigers van dat geloof en wij, de gelovigen, fier zijn op hun overtuiging, hun kerk(en) en hun God. Zo fier dat wij ons de vrijheid kunnen permitteren om ook de moslims hun geloof te gunnen en hun fierheid. Zo zeker van ons geloof (en waarom ook niet van onze religieuze superioriteit) dat wij niet als de moslims uit feitelijke onmacht moeten neerkijken op anderen. Zo veilig in ons geloof dat wij de godsdienstvrijheid als vanzelfsprekend beschouwen.
Het is geen toeval dat zo veel ‘weldenkenden’ die afscheid hebben genomen van het christendom of vol haat en spot schimpen op dat christelijke geloof, vaak het hardst hun angst uitschreeuwen. Geen banger hart dan dat van hem die zijn ziel kwijt is.
Mark Van de Voorde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten